Ο Βασιλιάς ηθέλησε να πάει στο κυνήγι
μ' εξηνταπέντε άρχοντες, μ' ογδόντα παληκάρια

με του Παπάνου τα παιδιά, και με τον Κωσταντίνον.
Ολημερίς γυρίζουσι, κυνήγι δεν ευρήκαν,
εκεί στα κλινογέρματα, δυό ώρες να βραδιάσει,
θωρούν λιοντάρι κ' έρχεται, λιοντάρι κατεβαίνει,
κ' ήλαμπεν το κεφάλι του, σαν το γλαμπρόν φεγγάρι,
κ' οπίσω η νωρίτσα του σαράντα κόμπους κάνει,
και κάθε κόμπος έγραφε σαράντα δεν φοβούμαι.
Προς την μεριάν του Κωσταντή χριμηντιρά και πάει,
κι ο Κωσταντής το τράβηξε, κι οπίσω το γυρίζει.
- Μόλα Κώστα τον μαύρον σου, προς το λιντάρι σύρε.
- Φοβούμ' αφέντη βασιλιά, μη πας και με χαλάσεις.
- Μα τ' αγιοκόρφι, που βαστώ, μα το χαϊμαλί μου,
μα την Κωσταντινούπολιν, Κώστα μου, μη φοβάσαι".
Με τέσσερα τον ήπγιασε, με πέντε τον ζουλίζει.
Όσ' άρχοντες τον ίδασιν εντιζηλέψασίν του.
- "Θωρείς, αφέντη βασιλιά, αυτόν τον Κωσταντίνον;
αγάλι αγάλι να πιαστεί, κι αγάλια να τον δέσεις,
κι αγάλια να τον βάλετε σε πύργο σιδερένιο,
σε πύργον ολοσίδερον, βολιμοσκεπασμένο."