Τα αγγεία όπως συμβαίνει σε πολλά ιερά, είναι αποσπασματικά και έχουν συνήθως ανοικτά σχήματα: κρατήρες με πόδι, σκύφοι, κάνθαροι, κοτύλες με αυλάκωση στο χείλος, και βαθιά κύπελλα με χαμηλό κωνικό πόδι. Υπάρχουν επίσης λίγες οινοχόες με φουσκωτό σώμα, και πρόχοι.

Οι χάλκινες πόρπες είναι συχνά αναθήματα και στις δύο θέσεις. Ο συνηθέστερος είναι, όπως και στη Ρόδο, ο τύπος IV του Blinkenberg, με το ψηλό και στενό πλακίδιο. Οι πιο αγαπητές παραλλαγές μοιάζουν με εκείνες της Λίνδου. Προστίθεται ο τύπος IV 9-10, που έχει ένα μόνο σφαιρίδιο ή έξαρμα στο τόξο. Εμφανίζεται επίσης ο ανατολικός τύπος, ενώ απουσιάζει η αποκλειστικά ροδιακή παραλλαγή με διακοσμητικά πτηνά. Η στρωματογραφία στο Εμπορειό φανερώνει ότι οι πόρπες αυτές γίνονταν όλο και πιο περίτεχνες κατά τη διάρκεια του 7ου αι. Ο ανασκαφέας έδωσε μια εύλογη ερμηνεία για τις ζώνες, τις οποίες θεωρεί αναθήματα κοριτσιών λίγο πριν από το γάμο τους. Τα υπόλοιπα χαλκά περιλαμβάνουν σπειροειδή ενώτια, που απολήγουν σε δίσκους όπως τα ροδιακά, και πλατιά βραχιόλια από τον Εμπορειό με κυκλικά στικτά μοτίβα.

Σε κάθε θέση βρέθηκε από μία ορθογώνια ελεφαντοστέινη σφραγίδα του 700 π.Χ. περ. Ανήκουν σε χαρακτηριστικό τύπο της ανατολικής Ελλάδας: στην πίσω όψη ανάγλυφο ξαπλωμένο λιοντάρι και έμβλημα έναν άνδρα δίπλα σε σφίγγα (Φανές), και μια σφίγγα που πλησιάζει ένα δέντρο (Εμπορειός). Άλλες σφραγίδες της ίδιας ομάδας βρέθηκαν στην Κάμειρο, στη Δήλο, στην Πάρο και στην Ιθάκη.