Βρίσκεται στη βόρεια πλαγιά του Παρνασσού, σε υψόμετρο 1.360 μ., και είναι ίσως το μοναδικό στην Ελλάδα σπήλαιο που χρησιμοποίησε ποτέ άνθρωπος σε τόσο μεγάλο υψόμετρο. Ήταν αφιερωμένο στον Πάνα και τις Νύμφες. Οι ανασκαφές διαπίστωσαν χρήση του από τη Νεολιθική έως την ελληνιστική και τη ρωμαϊκή εποχή, ενώ ραδιοχρονολογήσεις ανθράκων τεκμηριώνουν και παλαιολιθική χρήση της θέσης στα βαθύτερα στρώματα.

Τα προϊστορικά ανασκαφικά ευρήματα ανήκουν κυρίως στη Νεολιθική εποχή και περιλαμβάνουν πληθώρα διακοσμημένης και στιλβωμένης κεραμικής και αντικείμενα οικιακής χρήσης. Κατά την περίοδο αυτή, η χρήση του θα ήταν εποχική και συνδεόταν μάλλον με αγροτοκτηνοτροφικές δραστηριότητες, μέσα στα πλαίσια των οποίων πρέπει να ενταχθούν και κάποια καλής ποιότητας αγγεία και ειδώλια.

Στη μυκηναϊκή περίοδο η κίνηση στο σπήλαιο εντάθηκε και τα αρχαιολογικά λείψανα δίνουν την εντύπωση πως εδώ σύχναζαν άνθρωποι, οι οποίοι ωστόσο δεν κατοικούσαν εκεί. Και καθώς αυτή η εποχή συμπίπτει με την περίοδο της ίδρυσης των Δελφών, είναι πιθανό ότι το σπήλαιο αποτέλεσε το πρώτο θρησκευτικό κέντρο της περιοχής.

Από τον 6ο αι. π.Χ. και μετά, τα ευρήματα στο Κωρύκειο Άντρο υποδηλώνουν ότι λειτουργούσε ως ιερό μεγάλης εμβέλειας και δεχόταν πολυάριθμα αναθήματα, όπως αγγεία, πήλινα ειδώλια, κοσμήματα και αστραγάλους. Η αίγλη του σπηλαίου φαίνεται ότι σβήνει στη ρωμαϊκή εποχή και μάλιστα οι μαρτυρίες του Πλούταρχου (1ος αι. μ.Χ.) και του Παυσανία (2ος αι. μ.Χ.) συμφωνούν ότι το σπήλαιο έχει χάσει πια τον λατρευτικό του χαρακτήρα. Ανάμεσα στα αναθήματα ξεχωρίζει ένας υστεροαρχαϊκός κεραμικός πίνακας (τέλος 6ου αι. π.Χ.) με παράσταση Νυμφών και Σατύρων που χορεύουν.

Ότι το σπήλαιο ήταν αφιερωμένο στον Πάνα και τις Νύμφες τεκμηριώνεται από το πλήθος των πήλινων αγαλματιδίων με τη μορφή του Πανός, ανάμεσα στα οποία υπάρχει και λίθινο ανάγλυφο που παριστάνει τις Νύμφες οδηγούμενες από τον Ερμή. Όπως σε όλα τα ιερά που είναι αφιερωμένα στις Νύμφες, την πλειονότητα των προσφορών αποτελούν ειδώλια γυναικείων μορφών, και το Κωρύκειο Άντρο δεν αποτελεί εξαίρεση. Ιδιαίτερη θέση ανάμεσα στα αφιερώματα κατέχει πλήθος αστραγάλων, οι οποίοι ερμηνεύονται είτε ως παιδικό παιχνίδι (οι Νύμφες θεωρούνται προστάτιδες των μικρών παιδιών) είτε ως όργανα μαγείας. Αν δεχτούμε τη δεύτερη άποψη και τη συνδέσουμε με τον Ύμνο στον Ερμέ (στίχοι 550-556), τότε ίσως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι πριν εγκατασταθεί η Πυθία στους Δελφούς υπήρχε ήδη μαντείο στο Κωρύκειο Άντρο.