Καθώς τελείωνε το καλοκαίρι, οι Αθηναίοι έστειλαν 20 καράβια στη Σικελία.

Στρατηγοί ήσαν ο Λάχης του Μελανώπου και ο Χαροιάδης του Ευφιλήτου. Είχε αρχίσει πόλεμος μεταξύ Συρακουσίων και Λεοντίνων. Οι Συρακούσιοι είχαν συμμάχους όλες τις άλλες δωρικές πολιτείες (εκτός από τη Καμάρινα) οι οποίες, απ' την αρχή του πολέμου είχαν κάνει συμμαχία με τους Λακεδαιμόνιους χωρίς, όμως, να λάβουν μέρος στις εχθροπραξίες. Σύμμαχοι των Λεοντίνων ήσαν η Καμάρινα και οι χαλκιδικές πολιτείες. Από τις πολιτείες της Ιταλίας, οι Λοκροί ήσαν σύμμαχοι των Συρακουσίων, ενώ οι Ρηγίνοι, ομογενείς των Λεοντίνων, ήσαν με το μέρος τους. Οι Λεοντίνοι και σύμμαχοί τους είχαν στείλει πρεσβεία στην Αθήνα και, θυμίζοντας στους Αθηναίους ότι είχαν παλιά συμμαχία και ότι ήσαν Ίωνες, τους έπεισαν να στείλουν ναυτική δύναμη, επειδή οι Συρακούσιοι είχαν αποκλείσει τους Λεοντίνους και από στεριά και από θάλασσα. Οι Αθηναίοι έστειλαν τα καράβια δηλώνοντας φανερά ότι το έκαναν επειδή είχαν κοινή καταγωγή με τους Λεοντίνους, αλλά στην πραγματικότητα επειδή ήθελαν να εμποδίζουν τον ανεφοδιασμό της Πελοποννήσου με σιτάρι από τη Σικελία. Ήθελαν επίσης να αντιληφθούν, με την δοκιμή αυτή, αν θα μπορούσαν να επιβάλουν τη κυριαρχία τους στη Σικελία. Εγκαταστάθηκαν στο Ρήγιο και άρχισαν να πολεμούν βοηθώντας τους συμμάχους τους.

Στη συνέχεια πήγαν μαζί με τους Ρηγίνους στα νησιά του Αιόλου. Απόβαση δεν μπορεί να γίνει εκεί το καλοκαίρι, γιατί δεν υπάρχει νερό. Τα νησιά τα κατοικούσαν οι Λιπαραίοι, άποικοι της Κνίδου. Κατοικούσαν σε ένα από τα νησιά που ονομάζεται Λιπάρα. Από εκεί πήγαιναν στα άλλα, τη Διδύμη, τη Στρογγύλη και την Ιερά και τα καλλιεργούν. Τα νησιά βρίσκοντα στ' ανοιχτά της ακτής των Σικελών και των Μεσσηνίων που ήσαν σύμμαχοι των Συρακουσών. Οι Αθηναίοι ρήμαξαν τα χωράφια τους, κι όταν είδαν ότι παρόλα αυτά οι νησιώτες δεν προσχωρούσαν, γύρισαν στο Ρήγιο.