Μόλις μπήκε η άνοιξη, οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι έκαναν ετήσια ανακωχή. Οι Αθηναίοι επειδή νόμισαν ότι έτσι ο Βρασίδας δε θα μπορούσε να προκαλέσει και άλλες αποστασίες μεταξύ των συμμάχων τους προτού ετοιμαστούν καλά να τις αντιμετωπίσουν, αλλά και επειδή - αν εξελίσσονταν ευνοϊκά τα πράγματα - θα μπορούσαν να καταλήξουν σε γενικότερη συμφωνία. Οι Λακεδαιμόνιοι επειδή είχαν καταλάβει τους φόβους των Αθηναίων κ' επειδή πίστευαν ότι, αν γίνει ανακωχή και σταματήσουν οι καταστροφές και οι ταλαιπωρίες του πολέμου, θα γεννηθεί στους Αθηναίους η επιθυμία να προσπαθήσουν να συμφιλιωθούν μαζί τους και, αποδίδοντας τους αιχμαλώτους της Σφακτηρίας να κάνουν μακροχρόνιες σπονδές.

Εκείνο που θεωρούσαν το σπουδαιότερο ήταν να τους αποδοθούν οι αιχμάλωτοι όσο ο Βρασίδας μπορούσε ακόμα να έχει επιτυχίες. Αν πάλι ο Βρασίδας είχε και άλλες επιτυχίες και κατόρθωνε να δημιουργήσει ισοπαλία προς τους Αθηναίους, και τότε ακόμα θα έπρεπε να πολεμήσουν με ισόπαλο εχθρό. Οι όροι της εκεχειρίας ήσαν οι ακόλουθοι:

Όσον αφορά στο ιερό και το μαντείο του Πυθίου Απόλλωνος, συμφωνούμε ότι θα μπορεί όποιος θέλει να πηγαίνει χωρίς φόβο και δόλο, σύμφωνα με τα πατροπαράδοτα έθιμα. Το δέχονται οι Λακεδαιμόνιοι και παρόντες σύμμαχοί τους και αναλαμβάνουν να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να πείσουν τους Βοιωτούς και τους Φωκείς, στέλνοντάς τους κήρυκες. Όσον αφορά στο θησαυρό του Θεού, τα δύο μέρη αναλαμβάνουν ν' ανακαλύψουν όσους καταχράστηκαν χρήματα. Θα συμμορφωθούν έτσι και τα δύο μέρη και όσοι άλλοι το θελήσουν με τα ορθά και τα δίκαια του πατροπαράδοτου εθίμου. Οι Λακεδαιμόνιοι και οι σύμμαχοί τους συμφωνούν σ' αυτά. Οι Λακεδαιμόνιοι και οι σύμμαχοί τους προτείνουν τα ακόλουθα, εάν οι Αθηναίοι δεχτούν να κάνουν ανακωχή. Και τα δύο μέρη θα διατηρήσουν τα εδάφη που κατέχουν σήμερα. Στο Κορυφάσιο (Πύλο) οι Αθηναίοι δε θα πηγαίνουν πέρα από τη Βουφράδα και το Τομέα. Οι Αθηναίοι οι οποίοι βρίσκονται στα Κύθηρα δε θα κάνουν επιδρομές εναντίον των συμμάχων μας ούτε εναντίον μας ούτε εμείς εναντίον τους. Οι Αθηναίοι που βρίσκονται στη Νίσαια και τη Μινώα δε θα προχωρούν πέρα από την οδό που οδηγεί από τις Πύλες της Νίσου προς το Ποσειδώνιο και από το Ποσειδώνιο στη γέφυρα που οδηγεί στη Μινώα ούτε οι Μεγαρείς και οι σύμμαχοί τους θα πηγαίνουν πέρα από την οδό αυτή. Οι Αθηναίοι θα κρατήσουν το νησί που έχουν καταλάβει (Αταλάντη), αλλά δε θα κάνουν επιδρομές στους συμμάχους μας οι οποίοι, δε θα επιχειρούν τίποτε εναντίον τους. Οι Αθηναίοι θα κρατήσουν στη Τροιζηνία όσα μέρη έχουν κυριέψει έως σήμερα και όσα τους έχουν παραδοθεί. Οι Λακεδαιμόνιοι και οι σύμμαχοί τους θα έχουν το δικαίωμα της ελευθεροπλοΐας στην αιγιαλίτιδα ζώνη της Πελοποννήσου, όχι όμως με πολεμικά καράβια, αλλά με ό,τι πλοίο κινείται με κουπιά και έχει χωρητικότητα ανώτατο όριο πεντακόσια τάλαντα (13 τόννοι περίπου). Οι κήρυκες, πρέσβεις και ακόλουθοί τους - όσοι και αν χρειάζονται - θα έχουν απόλυτη ασφάλεια στη γη και στη θάλασσα για να πηγαίνουν ή επιστρέφουν στην Πελοπόννησο ή στην Αθήνα για να διαπραγματευτούν τη λήξη του πολέμου ή για διαιτησία. Στο διάστημα της ανακωχής και τα δύο μέρη δε θα δέχονται αυτομόλους, είτε ελεύθερους είτε δούλους. Τα αμφισβητούμενα ζητήματα θα υποβάλλονται σε διαιτησία κατά τα πατροπαράδοτα έθιμα και οι διαφορές θα λύονται με διαιτησία και όχι με πόλεμο. Η ανακωχή θα ισχύσει για ένα χρόνο. Στο χρονικό αυτό διάστημα τα δύο μέρη θα στείλουν πρέσβεις και κήρυκες για διαπραγματεύσεις για την οριστική λήξη του πολέμου.

Αυτά συμφώνησαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι σύμμαχοί τους με τους Αθηναίους και τους συμμάχους τους στις 12 του σπαρτιάτικου μηνός Γεραστίου. Από μέρους των Λακεδαιμονίων έκαναν τις συμφωνίες και τις σπονδές οι εξής: Ταύρος του Εχετιμίδα, Αθήναιος του Περικλέιδα, φιλοχαρίδης του Ερυξιλάιδα. Από μέρους των Κορινθίων Αινίας του Ωκύτου, Ευφαμίδας του Αιστώνυμου. Από μέρους των Σικυωνίων Δημότιμος του Ναυκράτους, Ονάσιμος του Μεγακλέους. Από μέρους των Μεγάρων Νίκασος του Κεκάλου, Μενεκράτης του Αμφιδώρου. Από μέρους των Επιδαυρίων Αμφίας του Ευπαιίδα. Από μέρους των Αθηναίων Νικόστρατος του Διειτρέφους, Νικίας του Νικηράτου Αυτοκλής του Τολμαίου. Όσο κράτησε η ανακωχή γίνονταν συνεχώς διαπραγματεύσεις για μόνιμη ειρήνη.