| Λέων Α' (457-491) |
|
| Συντάχθηκε απο τον/την Administrator |
| Παρασκευή, 07 Νοέμβριος 2008 18:44 |
 Μετά το θάνατο του Μαρκιανού το 457, ο  magister militum Άσπαρ, του οποίου η βαρβαρική καταγωγή δεν του επιτρέπει να ανέλθει στο θρόνο, επιλέγει έναν στρατιωτικό μεσαίας βαθμίδας, τον Λέοντα. Στην Ανατολή όπως και στη Δύση, ο 5ος αι. σηματοδοτείται από την ισχύ που έχουν οι αποφάσεις των γερμανικών βαρβαρικών στρατευμάτων και των αρχηγών τους, στην προκειμένη περίπτωση του Άσπαρος, γιου του Αρδαβούρου, που υπήρξε επίσης magister militum. Ο νέος αυτοκράτορας όμως θα απαλλαγεί σιγά σιγά από αυτή την εξάρτηση στηριζόμενος στα στρατεύματα των Ισαύρων (σκληροτράχηλων στρατιωτών ή και ληστών μιας ορεινής περιοχής της Μ. Ασίας) και τον ειδωλολάτρη αρχηγό τους, τον Ταρασικόδισσα, που θα λάβει το όνομα του πρώην αρχηγού των Ισαύρων, Φλαβίου Ζήνωνος. Ο Ζήνων νυμφεύεται το 467 την κόρη του αυτοκράτορα, Αριάδνη, και εξοντώνει τους αντιπάλους του, τον Άσπαρο και τον γιο του Αρδαβούριο, το 471.
Η διπλή αυτή δολοφονία προκαλεί την εξέγερση των Γότθων φοιδεράτων που είχαν εγκατασταθεί στη Θράκη και ήταν σύμμαχοι του Άσπαρος. Η ειρήνη αποκαθίσταται μόλις το 473 με τίμημα την καταβολή ετήσιου φόρου 2.000 λιτρών χρυσού και την αναγνώριση του αρχηγού τους Θεοδωρίχου Στράβωνα ή Στραβού ως magister militum και "μόνου ηγέτη των Γότθων". Οι Γότθοι όμως που ήταν εγκατεστημένοι στην Παννονία υπό την κυριαρχία των Ούννων, και που είχαν αναγνωριστεί
|
| LAST_UPDATED2 |
Τα γεγονότα της Δύσης ωθούν τον Λέοντα να απαρνηθεί τη σώφρονα πολιτική του Μαρκιανού. Το 455, μετά τη δολοφονία του Αέτιου και του Βαλεντιανού Γ', ο Γιζέριχος, προβάλλοντας ως πρόσχημα τον δια της βίας γάμο της κόρης του Βαλεντιανού Γ' Ευδοκίας της νεότερης με τον νέο αυτοκράτορα της Δύσης, τον συγκλητικό Πετρώνιο Μάξιμο, και τούτο παρά τη συμφωνία που προόριζε την απόγονο του Θεοδοσίου για τον δικό του γιο Ουνέριχο, είχε καταλάβει τη Ρώμη. Η λεία που αποκόμισε ήταν σημαντικπη και οι καταστροφές που προκάλεσε σοβαρότερες από εκείνες του Αλαρίχου. Όπως και το 410, το γεγονός έχει τεράστια απήχηση: οι αυτοκρατορικές πριγκίπισσες (Ευδοκία η νεότερη και η μητέρα της Λικινία Ευδοξία, κόρη του Θεοδοσίου Β') οδηγούνται εξόριστες στην Καρχηδόνα μαζί με χιλιάδες αιχμαλώτους, οι πρόσφυγες συρρέουν στην Κωνσταντινούπολη, ενώ ο Γιζέριχος αποκτά τον έλεγχο των Βαλεαρίδων νήσων, της Κορσικής και της Σαρδηνίας και απειλεί τη Σικελία. Μετά την πρώτη ήττα του βυζαντινού στόλου που στάλθηκε εναντίον της Καρχηδόνας το 460, το 467 ετοιμάζεται μια μεγάλη εκστρατεία, η οποία προέβλεπε την από κοινού δράση στρατευμάτων της Δύσης, δυνάμεων της Ανατολής σταλμένων από την Αίγυπτο, και στόλου 10.000 πλοίων. Η εκστρατεία αυτή αποτυγχάνει οικτρά το 468, στοιχίζοντας στο δημόσιο ταμείο περίπου 64.000 λίτρε χρυσού και 700.000 λ8τρες αργύρου, που ισοδυναμούσαν κατά πάσα πιθανότητα σε έσοδα ενός και πλέον έτους.