Όταν ο Κωνσταντίνος Μαζαράκης επισκέφθηκε την Αθήνα στις αρχές του 1905 για να ζητήσει την τοποθέτηση αξιωματικών στο Προξενείο Μοναστηρίου, είχε μαζί του ένα σχέδιο επιχειρήσεων που χρησίμευε ως υπόδειγμα για τον ελληνικό ένοπλο αγώνα στα επόμενα χρόνια.

Το σχέδιο δεν εκτελέστηκε κατά γράμμα, αλλά εφαρμόστηκε στο μέτρο που το επέτρεπαν οι εκάστοτε συνθήκες. Στο σχέδιο αυτό πρυτάνευσε η άποψη ότι ο ένοπλος αγώνας θα έπρεπε σε πρώτη φάση να διεξαχθεί σε ορισμένα μόνο τμήματα της Μακεδονίας - στην ορεινή γραμμή βόρεια από τα Βελεσά, στην περιοχή βόρεια της Δοϊράνης, ανάμεσα στη Στρώμνιτσα και το Πετρίτσι, στην κορυφογραμμή της Μαριάνσκας, στο Μορίχοβο, και από εκεί, προς δυσμάς κατά μήκος της γραμμής Γκραδένιτσα - Μάκοβο - Γκόπες Ρέσνα. Μέχρι να εξασφαλιστούν ευνοϊκότερες συνθήκες, δεν θα έπρεπε οι επιχειρήσεις να επεκταθούν βορειότερα. Στο ξεκίνημα του αγώνα απόλυτη προτεραιότητα έπρεπε να δοθεί στο Μορίχοβο. Αν οι Έλληνες κατόρθωναν να αποκτήσουν στέρεη βάση εκεί, τότε θα ήταν σε θέση να εξαπολύσουν ευρείες επιχειρήσεις ανατολικώτερα δια μέσου της Καρατζόβας, και δυτικότερα προς το Μοναστήρι. Ταυτόχρονα θα απέκοπταν τις γραμμές ανεφοδιασμού του εχθρού κι έτσι θα τον καθήλωναν στην περιοχή Περλεπέ, Βελεσών και Τίκβες. Κατέχοντας την ορεινή περιοχή του Μοριχόβου, θα μπορούσαν να σχηματίσουν μια σφήνα προς βορρά, μια προκεχωρημένη θέση απ' όπου στο μέλλον θα ήταν δυνατόν να επεκταθεί ο αγώνας στις περιοχές εκείνες όπου ο εχθρός είχε εδραιώσει τη θέση του.

Ως μέσο για την υλοποίηση του σχεδίου αυτού ο Μαζαράκης πρότεινε τη σύσταση μεγάλων σωμάτων, τα οποία υποτίθεται ότι θα χωρίζονταν σε μικρότερα τμήματα ή θα δρούσαν ως σύνολο ανάλογα με τις περιστάσεις, ως εξής: ένα με βάση τα ελληνοβλαχικά χωριά του Μοριχόβου, τη Νιζόπολη και τη Μηλόβιστα, και τομέα δράσης την περιοχή Ρέσνας - Γκόπες - Μοναστηρίου, δεύτερο στην περιοχή Τσερνακαράσο - Μάκοβο, τρίτο στο Μορίχοβο με βάση τα πατριαρχικά χωριά Γκραδέσνιτσα, Σταραβίνα και Γκρούνιτσα, το οποίο θα κρατούσε επαφή με τέταρτο σώμα με βάση το Μπάχοβο και τομέα ενέργειας τις ανατολικές κατωφέρειες του Μοριχόβου. Πέμπτο σώμα θα δρούσε ανάμεσα στη Γκραδέσνιτσα και την Έδεσσα για να συγκρατεί τους κομιτατζήδες και να αποκόπτει τις γραμμές επικοινωνίας τους. Άλλο ένα σώμα, μεγάλο μάλιστα, ήταν απαραίτητο για τις επιχειρήσεις στην περιοχή προς βορρά των Γιαννιτσών, με σκοπό να αποκαταστήσει την ελληνική κυριαρχία στα χωριά Όσσιανη, Λιβάδια και Μπόμπιστα που ήταν όλα βλαχόφωνα αλλά κάτω από την επιρροή της ρουμανικής προπαγάνδας και συνεργάζονταν με τους εξαρχικούς. Το μέτρο αυτό θα έπρεπε στο μέτρο του εφικτού, να πραγματοποιεί εξόδους μέχρι την Γκουμέντζα και τη Γευγελή. Έβδομο σώμα θα είχε τη βάση του νοτιότερα, στο Ρουμλούκι, απ' όπου θα δρούσε στον κάμπο και τη λίμνη των Γιαννιτσών, κι ένα όγδοο θα δρούσε από το Καρατάς προς την Έδεσσα, κρατώντας μια γραμμή διαφυγής προς την πόλη της Νάουσας.

Για την περιοχή ανάμεσα στον Αξιό και το Στρυμόνα χρειάζονταν τρία σώματα: το ένα προς τη μεριά της Δοϊράνης με βάση τα τουρκικά χωριά που τηρούσαν ευνοϊκή στάση απέναντι στους Έλληνες, δεύτερο προς τη λίμνη Αμάτοβο και ένα τρίτο με βάση τα ελληνικά χωριά κοντά στη λίμνη του Λαγκαδά με αποστολή να δοκιμάσει να εκδιώξει τους κομιτατζήδες από το κέντρο τους στο Κιλκίς, τη Λιγκοβάνη και το Ζάροβο. Επιπλέον σώματα χρειάζονταν για την πεδιάδα των Σερρών. Εκεί οι εξαρχικοί είχαν εγκαταστήσει βάσεις ανεφοδιασμού και ορμητήρια στις ελώδεις περιοχές, τις οποίες οι Τούρκοι σπάνια πλησίαζαν και είχαν εξοπλίσει την εξαρχική μερίδα στα χωριά.