Ο οικισμός των Σιταγρών (ή Φωτολείβος Ι) βρίσκεται στην πεδιάδα της Δράμας, στην αριστερή όχθη του ποταμού Αγγίτη. Η ανασκαφική έρευνα (1968-9) έφερε στο φως πέντε οικοδομικές φάσεις που χρονολογούνται στη Νεότερη, την Τελική Νεολιθική (Σιταγροί Ι - ΙΙΙ) και την Πρώιμη εποχή του Χαλκού (Σιταγροί IV-V). Οι βαθμολογημένες ραδιοχρονολογήσεις ανάγουν τις νεολιθικές φάσεις στο διάστημα 5500-3500 π.Χ., ενώ η Πρώιμη εποχή του Χαλκού χρονολογείται μεταξύ 3500-2200 π.Χ.

Τα λιγοστά αρχιτεκτονικά λείψανα των φάσεων Ι-ΙΙΙ υποδηλώνουν τη χρήση ορθογωνίων πασσαλόπηκτων οικιών, που κατασκευάζονται από κατακόρυφα τοποθετημένους κορμούς δένδρων και κλαδιά, τα οποία επενδύονται εσωτερικά με μάζες αχυροπηλού. Οι τροφοπαρασκευαστικές κατασκευές βρίσκονται στο εσωτερικό τους.

Η διατροφή των κατοίκων καλύπτεται σύμφωνα με τη μελέτη του παλαιοβοτανολογικού και αρχαιοζωλογικού υλικού από τη γεωργία, την κτηνοτροφία και το κυνήγι (27 είδη άγριων ζώων). Στις δραστηριότητες των αγροτών των Σιταγρών συγκαταλέγεται υφαντουργία λιναριού και μαλλιού, ψαθοπλεκτική, (αποτυπώματα ψάθας σε βάση αγγείου), ειδωλοπλαστκή και κεραμική. Η κεραμική παραγωγή χαρακτηρίζεται από αγγεία με γραπτή διακόσμηση γραφίτη, που έχει ιδιαίτερη διάδοση στην ανατολική Μακεδονία και τα νοτιοανατολικά Βαλκάνια. Ιδιαίτερα προσφιλής είναι επίσης η μελανή γραπτή διακόσμηση σε ερυθρόχρωμα αγγεία, καθώς και η εγχάρακτη. Η γραπτή διακόσμηση εφαρμόζεται και στην ειδωλοπλαστική (ανθρωπόμορφα και ζωόμορφα ειδώλια).

Τέλος στη φάση ΙΙΙ (4600-3500 πΧ) χρονολογούνται χάντρες από χαλκό (1) και χρυσό (1), δύο περόνες - η μια με σπειροειδή απόληξη - και ένα πήλινο χωνευτήρι για το λειώσιμο των μετάλλων. Τα ευρήματα αυτά αποτελούν τις πρώτες ενδείξεις άσκησης μεταλλοτεχνίας στην περιοχή.