Gistor

Όταν έγινε η πενηντάχρονη ειρήνη και, λίγο αργότερα, η συμμαχία των Αθηναίων με τους Λακεδαιμόνιους, οι πρέσβεις των άλλων πολιτειών της Πελοποννήσου, που είχαν προσκληθεί για να συμμετάσχουν στις διαπραγματεύσεις, έφυγαν από τη Σπάρτη. Ενώ οι άλλοι πρέσβεις γύρισαν κατευθείαν στις πολιτείες τους, οι Κορίνθιοι πέρασαν πρώτα από το Άργος και είχαν συνομιλίες με μερικούς από τους άρχοντες της πολιτείας. Τους είπαν ότι, αφού οι Λακεδαιμόνιοι, αντίθετα προς τα συμφέροντα της Πελοποννήσου και με σκοπό να την υποδουλώσουν, είχαν κάνει ειρήνη και συμμαχία με τους πρώην χειρότερους εχθρούς τους, τους Αθηναίους, να κοιτάξουν οι Αργείοι να δουν πως θα σωθεί η Πελοπόννησος και να διακηρύξουν επίσημα ότι είναι έτοιμοι να κάνουν αμυντική συμμαχία με κάθε αυτόνομη ελληνική πολιτεία που το επιθυμεί και δέχεται να λύνει τις διαφορές της με διαπραγματεύσεις. Τους είπαν ότι έπρεπε να διορίσουν λίγους πληρεξούσιους αντιπροσώπους, ώστε να μην γίνονται οι διαπραγματεύσεις μπροστά στη συνέλευση του λαού και να μη φαίνεται ποιοί εξέφρασαν γνώμες τις οποίες δεν δέχτηκε ο λαός. Είπαν ότι πολλές πολιτείες θα προσχωρούσαν στη συμμαχία από μίσος προς τους Λακεδαιμόνιους. Αφού οι Κορίνθιοι τα είπαν αυτά, γύρισαν στην πολιτεία τους.

Οι Αργείοι άρχοντες που τους είχαν ακούσει, ανακοίνωσαν τις σκέψεις αυτές στους άλλους άρχοντες και στη συνέλευση του λαού. Οι Αργείοι ψήφισαν τη διακήρυξη και διόρισαν 12 αντιπροσώπους με τους οποίους κάθε ελληνική πολιτεία που το επιθυμούσε, θα μπορούσε να διαπραγματευτεί συμμαχία. εκτός από τους Λακεδαιμονίους και τους Αθηναίους. Με τις δύο αυτές πολιτείες δε θα γινόταν καμιά συνθήκη χωρίς τη συγκατάθεση του δήμου. Οι Αργείοι δέχτηκαν πρόθυμα τις κορινθιακές προτάσεις, επειδή έβλεπαν ότι οι Λακεδαιμόνιοι θα τους πολεμήσουν - έληγε η μεταξύ τους συνθήκη ειρήνης - κ' επειδή ήλπιζαν ότι έτσι θ' αποκτήσουν την ηγεμονία της Πελοποννήσου. Και πραγματικά η Σπάρτη την εποχή εκείνη είχε κακοφημιστεί και περιφρονηθεί, εξαιτίας των συμφορών που είχε πάθει, ενώ το Άργος, από κάθε άποψη βρισκόταν σε ακμή. Δεν είχε πάρει μέρος στον Αττικό πόλεμο και είχε επωφεληθεί πάρα πολύ από την ουδετερότητά του.

Πρώτοι προσχώρησαν οι Μαντινείς και οι σύμμαχοι τους, από φόβο των Λακεδαιμονίων, επειδή στη διάρκεια του πολέμου εναντίον των Αθηναίων, εχαν προσαρτήσει ένα τμήμα της Αρκαδίας και πίστευαν ότι οι Λακεδαιμόνιοι, οι οποίοι τώρα ήσαν απερίσπαστοι, δε θα ανέχονταν την επέκτασή τους αυτή. Γι' αυτό και στράφηκαν πρόθυμα προς το Άργος που το θεωρούσαν πολιτεία ισχυρή, από πάντα εχθρική προς τους Λακεδαιμονίους και με δημοκρατικό πολίτευμα, σαν κι αυτούς. Με την αποστασία της Μαντινείας, οι άλλες πολιτείες της Πελοποννήσου άρχισαν ν' αναρωτιόνται αν δεν έπρεπε ν' ακολουθήσουν το παράδειγμα, τόσο επειδή νόμιζαν ότι οι Μαντινείς ήξεραν καλύτερα την κατάσταση, όσο και επειδή ήσαν οργισμένοι εναντίον των Λακεδαιμονίων για πολλούς λόγους, αλλά ιδιαίτερα εξαιτίας μιας ρήτρας στη συνθήκη ειρήνης με την Αθήνα, σύμφωνα με την οποία ήταν νόμιμο, μετά από κοινή συμφωνία, οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι να προσθέτουν ή να αφαιρούν οτιδήποτε. Η ρήτρα αυτή προκαλούσε περισσότερο απ' όλα την ανησυχία των Πελοποννησίων και την υποψία μήπως οι Λακεδαιμόνιοι με τη βοήθεια των Αθηναίων, είχαν σκοπό να τους υποδουλώσουν. Έλεγαν ότι σωστό θα ήταν κάθε σύμμαχος να πρέπει να δώσει τη συγκατάθεσή του για κάθε προσθήκη ή αφαίρεση στη συνθήκη. Οι περισσότερες πολιτείες, από φόβο στράφηκαν προς το Άργος για να κάνουν η κάθε μια συμμαχία μαζί του.

Οι Λακεδαιμόνιοι κατάλαβαν την ταραχή που επικρατούσε στην Πελοπόννησο και, ξέροντας ότι υποκινητές ήσαν οι Κορίνθιοι, οι οποίοι είχαν σκοπό να συμμαχήσουν κι αυτοί με το Άργος, έστειλαν πρέσβεις στην Κόρινθο για να προλάβουν τις εξελίξεις. Τους κατηγόρησαν ότι αυτοί είχαν δημιουργήσει όλη την ταραχή, ότι αν αποστατήσουν και συμμαχήσουν με το Άργος θα παραβούν τους όρκους τους και ότι ήδη είχαν παραβεί τις υποχρεώσεις τους όταν δεν είχαν δεχτεί τη συνθήκη ειρήνης με τους Αθηναίους, παρόλο ότι η πελοποννησιακή συμμαχία όριζε ότι η απόφαση της πλειοψηφίας ήταν δεσμευτική για όλους, εκτός εάν υπήρχε εμπόδιο από τους θεού; ή τους ήρωες. Οι Κορίνθιοι, οι οποίοι πρωτύτερα είχαν καλέσει αντιπροσώπους από όσες πολιτείες δεν είχαν δεχτεί τη συνθήκη με τους Αθηναίους, έδωσαν μπροστά τους την απάντησή τους στους Λακεδαιμόνιους. Δεν είπαν φανερά τα παράπονά τους, δεν μίλησαν ούτε για το Σόλλιο και το Ανακτόριο, που δεν τους είχαν αποδώσει οι Αθηναίοι, ούτε για άλλο θέμα στο οποίο θεωρούσαν ότι είχαν αδικηθεί, αλλά χρησιμοποίησαν για πρόσχημα το ότι δεν μπορούσαν να προδώσουν τους συμμάχους τους της Θράκης, με τους οποίους είχαν κάνει ειδικούς όρκους και την εποχή που είχαν επαναστατήσει με την Ποτίδαια, και αργότερα. Με την άρνησή τους, λοιπόν, να δεχτούν τη συνθήκη ειρήνης προς τους Αθηναίους, δεν παραβαίναν τους όρκους τους προς τους Πελοποννήσιους συμμάχους τους, αφού είχαν αναλάβει άλλες υποχρεώσεις με όρκους προς τους θεούς, και θα ήταν προδοσία αν τους καταπατούσαν. Προβλεπόταν, άλλωστε, ρήτρα στη συμμαχία, η περίπτωση "εκτός αν υπάρχει εμπόδιο απ' τους θεούς ή τους ήρωες" και θεωρούσαν ότι υπήρχε τέτοιο εμπόδιο. Για τη συμμαχία τους με το Άργος, είπαν ότι, αφού συνεννοηθούν με τους φίλους τους, θα κάνουν ό,τι είναι σύμφωνο με το δίκαιο. Οι Λακεδαιόνιοι πρέσβεις γύρισαν στην πατρίδα τους. Έτυχε να βρίσκονται στην Κόρινθο πρέσβεις του Άργους, οι οποίοι πίεζαν τους Κορίνθιους να συμμαχήσουν μαζί τους, χωρίς αναβολή. Αλλά οι Κορίνθιοι τους είπαν να έρθουν να παρουσιαστούν την επόμενη συνέλευσή τους.

Αμέσως μετά έφτασε στην Κόρινθο πρεσβεία των Ηλείων, που έκανε πρώτα συμμαχία με τους Κορίνθιους και ύστερα πήγε στο Άργος, όπου έκανε συμμαχία σύμφωνα με τις οδηγίες της. Είχε προκύψει διαφορά μεταξύ των Ηλείων και των Λακεδαιμονίων για το Λέπρεο. Όταν κάποτε οι Λεπρεάτες βρέθηκαν σε πόλεμο με μερικούς Αρκάδες, είχαν ζητήσει τη βοήθεια των Ηλείων, με υπόσχεση να τους δώσουν το μισό έδαφός τους. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, οι Ηλείοι άφησαν το έδαφος στους Λεπρεάτες, αλλά με την υποχρέωση να πληρώνουν ένα τάλαντο το χρόνο στον Ολύμπιο Δία. Το πλήρωναν έως τη στιγμή που άρχισε ο αττικός πόλεμος. Τότε, με πρόφαση τον πόλεμο, έπαψαν να πληρώνουν, κ' επειδή οι Ηλείοι άρχισαν να τους πιέζουν, ζήτησαν την επέμβαση των Λακεδαιμονίων. Συμφωνήθηκε οι Λακεδαιμόνιοι ν' αναλάβουν διαιτησία, αλλά οι Ηλείοι υποψιάστηκαν ότι η κρίση των Λακεδαιμονίων δε θα ήταν αμερόληπτη, απέσυραν τη συγκατάθεσή τους για την διαιτησία και άρχισαν να καταστρέφουν τη γη των Λεπρεατών. Παρόλα αυτά, οι Λακεδαιμόνιοι δίκασαν τη διαφορά, έβγαλαν απόφαση ότι οι Λεπρεάτες ήσαν ανεξάρτητος λαός και ότι οι Ηλείοι παρανομούσαν. Οι Ηλείοι δεν αποδέχτηκαν την απόφαση και οι Λακεδαιμόνιοι έστειλαν οπλίτες φρουρά στο Λέπρεο. Οι Ηλείοι θεώρησαν ότι οι Λακεδαιμόνιοι προστάτευαν μια πολιτεία που είχε αποστατήσει κ' επικαλέστηκαν τη διάταξη της συνθήκης που όριζε ότι η κάθε συμμαχική πολιτεία θα διατηρούσε, μετά το τέλος του αττικού πολέμου, τα όσα είχε προτού αρχίσει ο πόλεμος. Θεωρούσαν ότι είχαν αδικηθεί, στράφηκαν προς το Άργος και έκαναν συμμαχία μαζί του. Αμέσως μετά έκαναν συμμαχία με το Άργος οι Κορίνθιοι και οι Χαλκιδείς της Θράκης. Οι Βοιωτοί και οι Μεγαρείς, που ακολουθούσαν κοινή πολιτική, δεν έκαναν κοινή συμμαχία με το Άργος, επειδή οι Λακεδαιμόνιοι τους περιποιούνταν πολύ κ' επειδή θεωρούσαν ότι, αφού ήσαν ολιγαρχικοί, το δημοκρατικό πολίτευμα του Άργους ήταν λιγότερο ευνοϊκό γι' αυτούς από το πολίτευμα της Σπάρτης.