Το καλοκαίρι, μόλις μπήκε η άνοιξη, οι Λακεδαιμόνιοι έστειλαν τον Σπαρτιάτη Δερκυλίδα με λίγο στρατό να πάει από στεριά στον Ελλήσποντο για να προκαλέσει την αποστασία της Άβυδου, που ήταν αποικία της Μιλήτου. Ο Αστύοχος δεν μπορούσε να βρει τρόπο να βοηθήσει τη Χίο και οι Χίοι, που πολιορκούνταν στενά, αναγκάστηκαν να ναυμαχήσουν. Μετά το θάνατο του Πεδάριτου και όσο ο Αστύοχος βρισκόταν στη Ρόδο, έτυχε οι Χίοι να έχουν φέρει από τη Μίλητο για αρχηγό τον Σπαρτιάτη Λέοντα με δώδεκα καράβια που έτυχε να φρουρούν τη Μίλητο. Ο Λέων είχε εκστρατεύσει, πεζοναύτης, μαζί με τη μοίρα του Αντισθένη. Από ατα δώδεκα καράβια, τα πέντε ήσαν από τους Θουρίους, τα τέσσερα από τις Συρακούσες, ένα από τα Άναια, ένα από την Μίλητο και ένα του Λέοντα. Οι Χίοι έκαναν πάνδημη έξοδο και έπιασαν μια οχυρή τοποθεσία. Τα 36 καράβια τους ανοίχτηκαν και ναυμάχησαν με 32 αθηναϊκά. Μετά από σκληρή ναυμαχία, στην οποία δεν υστέρησαν ούτε οι Χίοι ούτε οι σύμμαχοί τους, γύρισαν στην πολιτεία τους γιατί έπεφτε η νύχτα.

Οι Αθηναίοι στρατηγοί στη Σάμο, και ιδιαίτερα ο Θρασύβουλος, ο οποίος είχε πάντα την ίδια γνώμη από τότε που είχε πρωτοστατήσει στη μεταπολίτευση, ότι δηλαδή έπρεπε ν' ανακληθεί ο Αλκιβιάδης, κατόρθωσαν τέλος, κάνοντας Εκκλησία, να πείσουν τους περισσότερους στρατιώτες. Ψήφισαν να τον ανακαλέσουν και να τον αμνηστεύσουν.

Οι πρέσβεις των Τετρακοσίων γύρισαν από τη Σάμο στην Αθήνα όπου μεταδώσαν τα όσα παράγγελνε ο Αλκιβιάδης, να εξακολουθήσουν, δηλαδή, τον πόλεμο και να μην ενδώσουν στον εχθρό. Επίσης ότι είχε πολλές ελπίδες να επιτύχει συμβιβασμό μεταξύ στρατοπέδου και πολιτείας και ότι θα νικήσουν τους Πελοποννήσιους