Η Άργισσα βρίσκεται στις όχθες του Πηνειού, περίπου 4,5 χιλιόμετρα δυτικά της Λάρισας. Η θέση κατοικήθηκε κατά τη Νεολιθική και την εποχή του Χαλκού, αφήνοντας πολιτιστικά κατάλοιπα πάχους πολλών μέτρων. Κατά την ανασκαφική έρευνα (1956) εντοπίστηκε σε βάθος περίπου 8 μέτρα, ένα στρώμα πάχους 30-45 εκατοστών, που χρονολογείται στην Προκεραμική Νεολιθική και αποτελεί ένα από τα λιγοστά δείγματα της μεταβατικής αυτής περιόδου.

Ο νεολιθικός οικισμός της Κνωσού εκτείνεται κάτω από την περιοχή του μεταγενέστερου μινωικού ανακτόρου. Είναι μέχρι στιγμής η καλλίτερα διερευνημένη θέση από τις 80 περίπου γνωστές θέσεις της Νεολιθικής εποχής στην Κρήτη. Από τις ανασκαφικές έρευνες (1957-1960, 1969-1970) προκύπτει ότι ο οικισμός οργανώνεται στο λόφο Κεφάλα κατά την Προκεραμική περίοδο, αναπτύσσεται ιδιαίτερα κατά την Αρχαιότερη και κατοικείται μέχρι την Τελική Νεολιθική.

Κατά την Προκεραμική περίοδο, που ανάγεται σύμφωνα με ραδιοχρονολογήσεις στα τέλη της 7ης χιλιετίας π.Χ., χρησιμοποιούνται πιθανότατα πασσαλόπηκτες καλύβες, ίσως όμοιες με εκείνες που βρέθηκαν στη Άργισσα Θεσσαλίας.

Στις πρώτες οικιστικές φάσεις της Αρχαιότερης Νεολιθικής κατασκευάζονται οικίες με λιθόκτιστα θεμέλια, στα οποία στηρίζονται τοίχοι από κλαδιά και πηλό (τεχνική pise). Οι οικίες κτίζονται ελεύθερες στο χώρο και δεν έχουν ενιαίο προσανατολισμό.

Ο προϊστορικός οικισμός του Σέσκλου βρίσκεται κοντά στο ομώνυμο χωριό, 15 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Βόλου. Οι ανασκαφικές έρευνες του 20ου αιώνα (1901-1902, 1956-1977) στο λόφο Καστράκι και τη γύρω του περιοχή πιστοποιούν την κατοίκηση του χώρου από την Προκεραμική Νεολιθική μέχρι και την Ύστερη εποχή του Χαλκού (μέσα 2ης χιλιετίας π.Χ.). Η μακραίωνη κατοίκηση της περιοχής οφείλεται στα εύφορα καλλιεργήσιμα εδάφη, την αφθονία νερού και την άμεση πρόσβαση τόσο προς τα ορεινά (Πήλιο) όσο και προς τη θάλασσα του Παγασητικού.

Το σπήλαιο Σκοτεινή στο χωριό Θαρρούνια, βόρεια του Αλιβερίου, είναι από τα μεγαλύτερα σπήλαια της Εύβοιας. Βρίσκεται κάτω από πλάτωμα με απεριόριστη θέα προς τα βουνά της κεντρικής Εύβοιας και τον νότιο Ευβοϊκό κόλπο, και πάνω από απότομο φαράγγι με ξεροπόταμο. Έχει μικρή στενή είσοδο σε εσοχή ψηλού βράχου κοντά σε πλάτωμα. Μετά από ένα μακρόστενο διάδρομο 30 μ., με ύψος αρκετό για να περπατήσει όρθιος ένας άνθρωπος, καταλήγει σε κεντρική αίθουσα όπου δεν φτάνει καθόλου το φυσικό φως.

Το σπήλαιο βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της Κωπαΐδας και είναι το μοναδικό της περιοχής που βρίσκεται σε μεγάλο ύψος σε σχέση με την πεδιάδα, περίπου 80 μ. πάνω από το επίπεδό της, θέση που εξασφαλίζει απεριόριστη θέα προς τα δυτικά και τα βόρεια. Έχει μεγάλη τοξωτή είσοδο και τεράστιο εμβαδόν (2.500 τ.μ.) που εξασφαλίζουν άριστες λειτουργικές προϋποθέσεις για τη χρήση του από τον άνθρωπο.