Η βασιλική έπαυλη κτίστηκε κατά την ΥΜ Ι περίοδο και βρίσκεται σε άμεση γειτνίαση με το ανάκτορο της Κνωσού, από το οποίο την χωρίζει ένας πλακοστρωμένος δρόμος, ο λεγόμενος βασιλικός δρόμος. Τόσο η θέση της όσο και αρκετές αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες δείχνουν ότι η βασιλική έπαυλη είχε λειτουργική εξάρτηση από το ανάκτορο.

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που δε συναντάται σε άλλα κτήρια αυτής της κατηγορίας είναι ο λίθινος θρόνος, που βρέθηκε σε μια κόγχη της κύριας αίθουσας. Η κόγχη στην οποία βρέθηκε ο θρόνος ήταν απομονωμένη με σκαλιά και κίονες και επικοινωνούσε μέσω ενός φωταγωγού με τον επάνω όροφο. Αυτή η αρχιτεκτονική διάταξη με το υποβλητικό σκηνικό δηλώνει ότι ο συγκεκριμένος χώρος προοριζόταν για κάποιες θρησκευτικές τελετουργίες.

Από την κεντρική αίθουσα οδηγείται κανείς σε μία ιερή υπόστυλη κρύπτη, στην οποία υπήρχαν αυλάκια και κοιλότητες, κατασκευασμένα προφανώς για να δέχονται τις ιερές προσφορές. Οι τοίχοι της κρύπτης ήταν κτισμένοι με γυψόλιθο, ενώ το δάπεδο της ήταν στρωμένο με γυψολιθικές πλάκες.

Ένα ιδιόμορφο στοιχείο που επίσης δεν συναντάται σε κανένα άλλο μινωικό κτίσμα, είναι τι ιδιότυπο κλιμακοστάσιο που χωριζόταν σε δύο πτέρυγες καθώς οδηγούσε στον επάνω όροφο. Το νοτιοανατολικό τμήμα της έπαυλης, στο οποίο βρισκόταν μια πλακοστρωμένη αίθουσ, ένα λουτρό και μία τουαλέτα, φαίνεται ότι είχε ιδιωτικό χαρακτήρα.

Η πόλη της Αμνισού βρίσκεται στη βόρεια παραλία της Κρήτης, ανατολικά του Ηρακλείου και ήταν μάλλον το επίνειο της Κνωσού κατά τη Μινωική εποχή. Η υπόθεση αυτή ενισχύεται και από τη μαρτυρία του Στράβωνα ο οποίος αναφέρει ότι ο Μίνωας χρησιμοποιούσε το λιμάνι της Αμνισού.

Ο όρος Κεφτιού που δηλώνει το όνομα μιας χώρας, εμφανίζεται σε μια σειρά αιγυπτιακών μαρτυριών, όπως σε χειρόγραφα, εγχάρακτους καταλόγους, στήλες, τοιχογραφίες. Η χώρα αυτή ταυτίστηκε με την Κρήτη όταν ο Evans ανακάλυψε στην Κνωσό τοιχογραφίες και αντικείμενα παρόμοια με τις αιγυπτιακές παραστάσεις που συνοδεύονται με το όνομα Κεφτιού. Το ίδιο όνομα σχετίστηκε με το βιβλικό όρο Καφτόρ, με το οποίο δηλώνεται η Κρήτη. Η ταύτιση αυτή αν και συχνά αμφισβητήθηκε από ανατολιστές, οι οποίοι στη θέση της Κρήτης πρότειναν την Κιλικία, τη συριακή ακτή ή την Κύπρο, έγινε δεκτή από την πλειονότητα των αιγυπτιολόγων, από τον Ed. Meyer και ύστερα. Το όνομα Κεφτιού φαίνεται ότι εμφανίζεται στα κείμενα τουλάχιστον από την Πρώτη Μεταβατική Περίοδο και εξαφανίζεται αιφνιδίως γύρω στα 1350. Σε ορισμένες παραστάσεις, κυρίως στις τοιχογραφίες του τάφου του Ρεχμαρέ, τελευταίου βεζίρη του Τούθμωση Γ', εμφανίζονται πρόσωπα με χαρακτηριστική κυματιστή κρητική κόμμωση, που φέρουν ρυτά και πρώχους μινωικού τύπου. Στα 1964 η ανακάλυψη ενός καταλόγου του Αμένοφη Γ' στο Kom el-Hetan, όπου ο όρος Κεφτιού συνδέεται με έναν κατάλογο μινωικών πόλεων, προσθέτει ένα νέο στοιχείο υπέρ της άποψης αυτής.

Εάν δεχθούμε την εξίσωση Κεφτιού = Κρήτη (και Κάπταρα στις πινακίδες του Μάρι), τα αιγυπτιακά κείμενα προσφέρουν σημαντικές πληροφορίες για τις σχέσεις μεταξύ Κρήτης και Αιγύπτου. Γνωρίζουμε, έτσι, ότι η χώρα Κεφτιού, η γλώσσα της οποίας είναι γνωστή στην Αίγυπτο, φημιζόταν για το μεταλλευτικό της πλούτο, είχε παίξει το ρόλο μεσάζοντος για να παραδοθούν στο φαραώ τάλαντα χρυσού και αργύρου, καθώς και λίθοι λαζουρίτη, προμήθευε επίσης, την Αίγυπτο με ορισμένα είδη λίθων. Αλλά εκείνο που τονίζουν καθαρά τα αιγυπτιακά κείμενα είναι ότι στη διάρκεια της βασιλείας του Τούθμωση Γ' οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών ήταν ιδιαίτερα στενές και ότι είχε συναφθεί μάλιστα μια συνθήκη ανάμεσά τους.