Η Αμοργός, αν πιστέψω τις πομπώδεις περιγραφές κάποιου Έλληνα διπλωμάτη που είχα συναντήσει σε ένα χωρό στην Αθήνα, φημίζεται για τις όμορφες γυναίκες της.

Το καλύτερο γεύμα που έκανα στο νησί αυτό ήταν σίγουρα εκείνο που μου σέρβιραν το ίδιο βράδυ, μέσα σε πήλινα πιάτα με μπλε ρίγα, η κυρία Ειρήνη και ο άντρας της, ο Γιαννάκης ο καφετζής.

Τα βράδια, μετά από μια κουραστική μέρα στον ήλιο, γεμάτη ελπίδες για μεγάλες ανακαλύψεις, πήγαινα συχνά να κουβεντιάσω με τη σπιτονοικοκυρά μου.

Ο Δήμαρχος κ. Βλαβιανός ήταν εξαίρετος και φωτισμένος άνθρωπος, απείρως ανώτερος από τους δημότες του, ακόμα και από πολλούς δημάρχους που είχα γνωρίσει σε άλλα μέρη της Ελλάδας.

Το Μάρτη, όταν ελαφρά λευκά σύννεφα τρέχουν ακόμα, σαν λεπτές τουλούπες ξασμένου μαλλιού, πάνω στο λεπτό γαλάζιο του ουρανού, το τοπίο αυτό είναι ροδοκόκκινο, χαρούμενο, ανοιξιάτικα χλιαρό και γλυκό.

ΟΙ αρχαιολογικές μου εργασίες με ανύψωναν στα μάτια των κατοίκων του νησιού που, όπως όλοι οι Έλληνες. ήταν γεμάτοι θαυμασμό και έκπληξη στη θέα των Φράγκων, οι οποίοι έρχονται από τη μακρινή τους πατρίδα για να ψάξουν με πάθος μέσα στη γη για επιγραφές και αγάλματα τα οποία δεν πουλούν ποτέ.

Τέλος, άλλο ένα επεισόδιο ήρθε να ανάψει τα αίματα, και ζητώ την άδεια να το διηγηθώ.