Παρόλο που ο Γενικός Επιθεωρητής και οι Πολιτικοί Πράκτορες συνέχιζαν να συγκεντρώνουν αιτήσεις και αναφορές, σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις η διοίκηση ασχολήθηκε με τις καταχρήσεις στις οποίες εφιστούσαν την προσοχή της, και, παρά τους αυστριακούς και ρωσικούς ισχυρισμούς ότι όλα έβαιναν καλώς, κανένας δεν ξεγελιόταν.

Ολόκληρο το 1907 οι Έλληνες και οι Σέρβοι συνέχισαν να σφυροκοπούν αμείλικτα τους εξαρχικούς στη Μακεδονία - οι Σέρβοι στους καζάδες των Σκοπίων, Περλεπέ, Παλάνκα και Κιοπρουλού, οι Έλληνες στη Φλώρινα, Καστοριά, Μορίχοβο, Ζίχνη, Γιαννιτσά, Βέροια, Καϊλάρια, Στρώμνιτσας.

Στις αρχές Μαρτίου ο επικεφαλής του Κέντρου Μοναστηρίου Κοντογούρης αναχωρεί από το Μοναστήρι για την Αθήνα. Έχει στα σχέδιά του να έλθει σε επαφή με το Μακεδονικό Κομιτάτο και να προσπαθήσει να πείσει τους επικεφαλής ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που εργάζονται. Για το σκοπό αυτό παίρνει μαζί του αρκετά έγγραφα σχετικά με τον αγώνα στην περιφέρεια Μοναστηρίου. Ο φάκελος με όλα τα έγγραφα εξαφανίζεται στη διαδρομή προς Θεσσαλονίκη.

Όπως και το προηγούμενο έτος η έντονη ελληνική δραστηριότητα στη Μακεδονία, και κυρίως οι επιθέσεις εναντίον ταξιδιωτών, εργατών και αγροτών στα χωράφια, προκάλεσαν τις συνήθεις διαμαρτυρίες εκ μέρους των Δυνάμεων προς την ελληνική κυβέρνηση.

Στις 13 Ιουνίου, ο Θεοτόκης, με έγκριση του βασιλιά Γεωργίου, προσέγγισε τη Γαλλία και πρότεινε να γίνει η Ελλάδα μέλος ενός Μεσογειακού Συνασπισμού. Ο Θεοτόκης είχε την εντύπωση ότι ένας τέτοιος συνασπισμός είχε σχηματιστεί με τη συμμετοχή της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιταλίας. Ενός συνασπισμού για τον οποίο είχαν κυκλοφορήσει πολλές φήμες αλλά είχαν διαψευστεί. Την ίδια δε κρούση έκανε και στην Αγγλία στις 8 Ιουλίου.

Οι σερβικές απαντήσεις στις παραστάσεις των Δυνάμεων δεν απείχαν πολύ από τις ελληνικές.

Η βουλγαρική απάντηση στις παραστάσεις των Δυνάμεων ικανοποίησε περισσότερο τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις απ' ό,τι οι απαντήσεις της Αθήνας και του Βελιγραδίου.

Σύντομα έγινε φανερό ότι οι διαμαρτυρίες που απευθύνθηκαν στις τρεις βαλκανικές πρωτεύουσες δεν έφερε καμιά μεταβολή στην κατάσταση στη Μακεδονία. Μολονότι η ανατρεπτική δράση μειώθηκε καθώς πλησίαζε ο χειμώνας, ο αγώνας επρόκειτο κατά πάσα πιθανότητα να επαναληφθεί την επόμενη άνοιξη με μεγαλύτερη αγριότητα.

Η εξέλιξη της κατάστασης τους πρώτους μήνες του έτους στο Μορίχοβο υπήρξε ευνοϊκή για τις ελληνικές δυνάμεις. Η παρουσία του Βολάνη υπήρξε σημαντικής σημασίας.

Στις 21 Μαΐου το Μακεδονικό Κομιτάτο διορίζει τον Δ. Παπαβιέρο ή Γκούρα ανθυπολοχαγό πεζικού αρχηγό σώματος το οποίο αποτελείτο από τους:

Στις 22 Ιουνίου / 5 Ιουλίου το σώμα του ανθυπολοχαγού Νικόλαου Τσοτάκου ή Γέρμα αποτελούμενο από 45 άνδρες:

Το Φεβρουάριο 1907, μετά από πιέσεις του Νικηφόρου, ο Άγρας άφησε τη λίμνη και πήγε να μείνει με φιλικούς πατριαρχικούς στη Νάουσα, για να βρίσκεται κάτω από την ιατρική παρακολούθηση και φροντίδα του ιατρού Περδικάρη.

Στις 11/24 Ιουλίου, το σώμα του Τσοτάκου που είχε ξεκινήσει πριν λίγες μέρες από τα Τρίκαλα συναντήθηκε με τον Φαληρέα και τους οπλαρχηγούς Ηλία Χιονάκο, Ξύδη, Λειχαδιώτη μαζί με τον ιερέα Παπαδήμο, πρόεδρο της επιτροπής Βογατσικού.