Η Πλατιά Μαγούλα Ζάρκου βρίσκεται 30 χιλιόμετρα δυτικά της Λάρισας. Οι ανασκαφές στην περιοχή (1974-1990) οδήγησαν στον εντοπισμό αρχικά του νεκροταφείου, και αργότερα του οικισμού, που βρίσκεται 300 μέτρα νότια απ' αυτό.

Το νεκροταφείο χρησιμοποιείται μόνο κατά την αρχή της Νεότερης Νεολιθικής Ι και περιλαμβάνει αποκλειστικά ταφές καύσεως παιδιών και ενηλίκων, ο αριθμός των οποίων ξεπερνά τις 50. Η ανεύρεση, αρχικά στο νεκροταφείο και μετέπειτα και στον οικισμό, γκρίζας (φάση Τσαγγλί) και μαύρης στιλπνής κεραμικής (φάση Λάρισα) στον ίδιο στρωματογραφικό ορίζοντα τοποθετεί τη φάση Λάρισα στην αρχή της Νεότερης Νεολιθικής και όχι στο τέλος της, όπως πιστευόταν παλαιότερα. Το γεγονός έχει ιδιαίτερη σημασία για τη χρονολόγηση της Νεότερης Νεολιθικής στη Θεσσαλία και επιβεβαιώνεται και στη Σουφλί Μαγούλα και το Μακρυχώρι 2.

Ο οικισμός της Νέας Νικομήδειας βρίσκεται περίπου 11 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Βέροιας, είναι ένας γήλοφος στην πεδιάδα που βρίσκεται ανάμεσα στους ποταμούς Αλιάκμονα και Αξιό. Τώρα αποτελεί το πλουσιότερο μέρος της Μακεδονίας, αρδευόμενο για φρουτοκαλλιέργειες και δημητριακά, αλλά εκείνο τον καιρό οι κάτοικοι ζούσαν περιτριγυρισμένοι από το Μεσογειακό μακί, μια πυκνή βλάστηση από θάμνους αειθαλούς βελανιδιάς και πεύκου. Όλη η περιοχή ήταν κάποτε θάλασσα, αλλά μετά από προσχώσεις και εκχωματώσεις σχηματίστηκε μια υφάλμυρη λίμνη. Τα πρώτα σπίτια κατασκευάστηκαν περί τα 100 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, στις ακτές της λίμνης. Οι ανασκαφικές έρευνες της δεκαετίας του '60 αποκάλυψαν μεγάλο τμήμα του οικισμού, η έκταση του οποίου υπολογίζεται στα 2400 τετραγωνικά μέτρα. Πρόκειται για έναν από τους πλέον εκτεταμένους και καλύτερα ερευνημένους οικισμούς της Αρχαιότερης Νεολιθικής στην Ελλάδα. Σποραδικά αρχιτεκτονικά λείψανα επιβεβαιώνουν τη χρήση του χώρου και κατά τη Νεότερη Νεολιθική.