Η Τουρκία μετά τις στρατιωτικές επιτυχίες της ζητάει την επιστροφή των συνόρων στα όρια του 1831, δηλαδή την επανένταξη της Θεσσαλίας στα τουρκικά εδάφη. Οι Μ. Δυνάμεις είχαν, όμως, διαφορετική άποψη και έτσι τελικά τα τουρκικά στρατεύματα αποχωρούν από τα κατακτηθέντα εδάφη.

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο Θ. Δηλιγιάννης στη κυβέρνηση που σχημάτισε στις 31 Μαΐου / 12 Ιουνίου 1895, ήταν το κρητικό ζήτημα.

Την 1 Μαρτίου 1897 υπογράφεται Σερβο-Βουλγαρική συμφωνία με την οποία τα δύο κράτη υποχρεώνονται να μην προχωρήσουν σε ενέργειες στα Βαλκάνια αν πρώτα δεν έλθουν σε συνεννόηση. Συμφωνούν επίσης να αλληλοβοηθηθούν σε εκκλησιαστικά και εκπαιδευτικά θέματα και μαζί να έλθουν σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία γι' αυτά τα θέματα.

Τον Απρίλιο του 1895, η τουρκική κυβέρνηση στέλνει διοικητή στην Κρήτη, για κατευνασμό των πνευμάτων, τον Έλληνα Καραθεοδωρή πασά. Η κατάσταση εξακολουθεί να παραμένει η ίδια και ο Καραθεοδωρής αναγκάζεται να ζητήσει από την Πύλη την απομάκρυνσή του. Αντικαταστάτης του διορίζεται ο Τουρχάν πασάς. Οι χριστιανοί επαναστατούν ζητώντας την αυτονομία τους και αλλεπάλληλα αιματηρά γεγονότα εκτελούνται την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1896.

Στις 14/27 Μαρτίου, τα πρώτα ανταρτικά ελληνικά σώματα περνούν τα ελληνοτουρκικά σύνορα και αρχίζουν οι πρώτες αψιμαχίες. Ο δε διάδοχος Κωνσταντίνος ο οποίος είχε διορισθεί αρχιστράτηγος αναχωρεί για τη Λάρισα. Επίσης άλλα οργανωμένα από την Εθνική Εταιρεία στα οποία υπάρχουν και Ιταλοί εθελοντές υπό τον Cipriani εισβάλλουν στα τουρκικά εδάφη στις 27 Μαρτίου / 9 Απριλίου.