Gistor

Το καλοκαίρι, οι Αθηναίοι κυρίεψαν με πολιορκία την Σικυώνα. Σκότωσαν όλους τους στρατεύσιμους άντρες, υποδούλωσαν τα γυναικόπαιδα κ' έδωσαν το έδαφος στους Πλαταιείς για να εγκατασταθούν εκεί. Έφεραν πίσω στη Δήλο τους κατοίκους της, επειδή επηρεάστηκαν από τις συμφορές που είχαν πάθει και θυμήθηκαν ένα χρησμό του θεού στους Δελφούς.

Οι Φωκείς και οι Λοκροί άρχισαν πόλεμο. Οι Κορίνθιοι και οι Αργείοι, που ήσαν πια σύμμαχοι, πήγαν στην Τεγέα για να την αποσπάσουν από τους Λακεδαιμόνιους. Ήξεραν ότι ήταν σημαντική πολιτεία και νόμιζαν ότι, αν προσχωρούσε, τότε και η υπόλοιπη Πελοπόννησος θα ερχόταν με το μέρος τους. Οι Τεγεάτες όμως είπαν, ότι δε θα κάνουν τίποτε εναντίον των Λακεδαιμονίων και οι Κορίνθιοι, οι οποίοι έως τότε είχαν επιδείξει μεγάλο ζήλο, χαλάρωσαν τη δραστηριότητά τους και ανησύχησαν μήπως καμιά άλλη πολιτεία δεν προσχωρήσει στην παράταξή τους. Έστειλαν, όμως, στους Βοιωτούς αντιπροσωπεία και τους ζήτησαν να συμμαχήσουν μαζί τους και με το Άργος και ν' ακολουθούν κοινή πολιτική. Λίγο μετά την πενηντάχρονη ειρήνη, οι Βοιωτοί και οι Αθηναίοι είχαν κάνει εκεχειρία η οποία ανανεωνόταν κάθε δέκα μέρες, και οι Κορίνθιοι ζήτησαν από τους Βοιωτούς να τους συνοδεύσουν στην Αθήνα και να τους βοηθήσουν να κάνουν και αυτοί ίδιου τύπου εκεχειρία. Αν οι Αθηναίοι δεν δέχονταν, τότε οι Κορίνθιοι ζητούσαν από τους Βοιωτούς να καταγγείλουν τη δική τους εκεχειρία και να μην κάνουν πια με τους Αθηναίους άλλη συνθήκη παρά μόνο αν είναι σύμφωνη και η Κόρινθος. Στα αιτήματα αυτά των Κορινθίων οι Βοιωτοί αποκριθήκαν ότι δεν έπρεπε να επιμείνουν για τη συμμαχία με το Άργος. Τους συνόδεψαν όμως στην Αθήνα, όπου δεν πέτυχαν τη δεκαήμερη εκεχειρία, επειδή οι Αθηναίοι αποκριθήκαν ότι, αν οι Κορίνθιοι ήσαν σύμμαχοι των Βοιωτών, τότε τους περιλάμβανε κι αυτούς η συνθήκη ειρήνης. Οι Βοιωτοί ν κατάγγειλαν την δεκαήμερη ανακωχή, παρά την αξίωση και τα παράπονα των Κορινθίων, οι οποίοι ζητούσαν να εφαρμοστεί η μεταξύ τους συμφωνία. Έτσι, μεταξύ Κορινθίων και Αθηναίων σταμάτησαν οι εχθροπραξίες, χωρίς επίσημη ανακωχή.

Το καλοκαίρι, επίσης, οι Λακεδαιμόνιοι εκστράτευσαν μ' όλες τους τις δυνάμεις και με αρχηγό τον Πλειστοάνακτα του Παυσανία, εναντίον των Παρρασίων της Αρκαδίας, οι οποίοι ήσαν υπήκοοι της Μαντινείας. Τους είχε καλέσει μια από τις αντιμαχόμενες μερίδες των Παρρασίων. Οι Λακεδαιμόνιοι είχαν σκοπό να κατεδαφίσουν, αν μπορούσαν, το φρούριο των Κυψέλων. Το είχαν χτίσει οι Μαντινείς (οι οποίοι και το φρουρούσαν) στο παρρασικό έδαφος και αποτελούσε κίνδυνο για την Σκιρίτιδα της Λακωνικής. Οι Λακεδαιμόνιοι ρήμαξαν τη γη των Παρρασίων, ενώ οι Μαντινείς άφησαν την πολιτεία τους στη φύλαξη των Αργείων και πήγαν να βοηθήσουν τους συμμάχους τους. Δεν μπορούσαν, όμως, να υπερασπιστούν και το φρούριο των Κυψέλων και τις πολιτείες των Παρρασίων και αποσύρθηκαν. Οι Λακεδαιμόνιοι ελευθέρωσαν τους Παρρασίους, κατεδάφισαν το φρούριο και γύρισαν στην πατρίδα τους.

Το ίδιο καλοκαίρι γύρισαν στη Σπάρτη, από τη Θράκη, οι στρατιώτες τους οποίους είχε πάρει μαζί του ο Βρασίδας. Τους έφερε πίσω ο Κλεαρίδας, μετά την συνθήκη ειρήνης. Οι Λακεδαιμόνιοι ψήφισαν απόφαση ν' απελευθερώσουν τους είλωτες που είχαν πολεμήσει με τον Βρασίδα και να τους αφήσουν να εγκατασταθούν όπου θέλουν. Λίγο αργότερο τους εγκαταστήσαν μαζί με τους νεοδαμώδεις στο Λέπρεο, που βρισκόταν στα σύνορα της Λακωνικής και της Ηλείας, με την οποία οι σχέσεις τους είχαν χειροτερέψει. Όσο για κείνους που είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι στη Σφακτηρία και είχαν παραδώσει τα όπλα, οι Σπαρτιάτες ανησύχησαν μήπως αυτοί, από φόβο μην πάθουν καμιά μείωση, οργανώσουν επανάσταση όσο ακόμα θα είχαν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Τους κήρυξαν έκπτωτους πολίτες, παρόλο ότι μερικοί είχαν αξιώματα. Η έκπτωση αυτήν είχε αποτέλεσμα να μην μπορούν ν' ασκούν εξουσία και να μην μπορούν να κάνουν αγοραπωλησίες. Αργότερα, όμως, του αποκατάστησαν.

Το καλοκαίρι οι Δίοι κυρίεψαν τη Θυσσό στη χερσόνησο του Άθω, πολιτεία σύμμαχο των Αθηναίων.

Το καλοκαίρι αυτό οι Αθηναίοι και οι Πελοποννήσιοι επικοινωνούσαν ελεύθερα, αλλά αμέσως μετά τις σπονδές άρχισαν να δυσπιστούν ο ένας προς τον άλλο, γιατί δεν αποδίδαν τις πολιτείες που όριζε η συνθήκη. Ο κλήρος είχε ορίσει ν' αποδώσουν πρώτα οι Λακεδαιμόνιοι την Αμφίπολη και τις άλλες πολιτείες, αλλά δεν τις αποδώσαν και δεν είχαν κατορθώσει να πείσουν τους συμμάχους τους της Θράκης, ούτε τους Βοιωτούς ούτε τους Κορίν θιους να δεχτούν τους όρους ειρήνης, αν και έδιναν συνεχώς την υπόσχεση ότι θα ενωθούν με τους Αθηναίους για να εξαναγκάσουν όσους δυστροπούσαν. Όριζαν και προθεσμία - αλλά όχι με γραπτή συμφωνία - μετά την οποία όσε πολιτείες θα είχαν αρνηθεί να δεχτούν τη συνθήκη θα θεωρούνταν κοινοί εχθροί. Οι Αθηναίοι έβλεπαν ότι τίποτε απ' αυτά δεν γινόταν και άρχισαν ν' αμφιβάλλουν για την καλή πίστη των Λακεδαιμονίων. Γι' αυτό δεν αποδώσαν την Πύλο την οποία ζητούσε η Σπάρτη και μετανοούσαν που είχαν αποδώσει τους αιχμαλώτους της Σφακτηρίας. Κρατούσαν και τις άλλες πολιτείες, έως ότου οι Λακεδαιμόνιοι εκτελούσαν τις υποχρεώσεις τους. Οι Λακεδαιμόνιοι ισχυρίζονταν ότι είχαν κάνει ό,τι μπορούσαν. Είχαν αποδώσει τους Αθηναίους αιχμαλώτους, είχαν αποσύρει το στρατό τους απο τη Θράκη και είχαν εκτελέσει ό,τι περνούσε από το χέρι τους. Ισχυρίστηκαν ότι δεν εξουσίαζαν την Αμφίπολη για να την αποδώσουν, ότι δοκίμαζαν να πείσουν τους Βοιωτούς και τους Κορίνθιους να δεχθούν τη συνθήκη ειρήνης, ν' αποδώσουν το Πάνακτο και να επιτύχουν ν' απελευθερωθούν όσοι Αθηναίοι αιχμάλωτοι ήσαν στα χέρια των Βοιωτών. Απαιτούσαν να τους αποδοθεί η Πύλος ή τουλάχιστον να αποσύρουν οι Αθηναίοι από εκεί τους Μεσσηνίους και τους είλωτες (όπως είχαν κάνει και αυτοί με το στρατό τους στη Θράκη) και να φρουρούν το μέρος Αθηναίοι. Μετά από πολλές και επίπονες διαπραγματεύσεις, έπεισαν τους Αθηναίους ν' αποσύρουν από την Πύλο τους Μεσσήνιους και τους είλωτες και όσους είχαν αυτομολήσει από τη Λακωνική. Οι Αθηναίοι τους εγκαταστήσαν στα Κράνια της Κεφαλληνίας.

Τον επόμενο χειμώνα - όταν οι έφοροι στη Σπάρτη ήσαν άλλοι από εκείνους που είχαν κάνει την ειρήνη και μερικοί μάλιστα από τους νέους εφόρους ήσαν αντίθετοι προς τη συνθήκη - πήγαν στη Σπάρτη πρεσβείες από τις συμμαχικές πολιτείες. Ήσαν εκεί και πρεσβείες των Αθηναίων, των Βοιωτών και των Κορινθίων. Έγιναν πολλές συζητήσεις μεταξύ τους που δεν κατάληξαν σε τίποτε. Καθώς οι πρέσβεις της Κορίνθου και της Βοιωτίας ετοιμάζονταν να φύγουν, οι έφοροι Κλεόβουλος και Ξενάρης, οι οποίοι απ' όλους περισσότερο ήθελαν να καταγγελθεί η συνθήκη, τους κάλεσαν σε ιδιωτικές συνομιλίες και τους έκαναν σύσταση ν' ακολουθούν όσο μπορούν κοινή πολιτική. Συμβούλεψαν τους Βοιωτούς να συμμαχήσουν πρώτα με το Άργος και μετά να το πείσουν να κάνει, και αυτό, κοινή συμμαχία με τη Λακεδαίμονα. Αυτός θα ήταν ο καλύτερος τρόπος ν' αποφύγουν οι Βοιωτοί να προσχωρήσουν στην συνθήκη ειρήνης, γιατί οι Λακεδαιμόνιοι προτιμούσαν να γίνουν φίλοι και σύμμαχοι με το Άργος, έστω κι αν κινδύνευαν να προκαλέσουν την εχθρότητα των Αθηναίων και την καταγγελία της συνθήκης. Θα ήξεραν, βέβαια, οι Βοιωτοί ότι οι Λακεδαιμόνιοι ήθελαν από πάντα να έχουν φιλικές σχέσεις με το Άρφος ώστε να τους είναι ευκολώτερο να κάνουν πόλεμο έξω από την Πελοπόννησο. Ζήτησαν, όμως, από τους Βοιωτούς να παραδώσουν το Πάνακτο στους Λακεδαιμονίους, ώστε να δοκιμάσουν να το ανταλλάξουν με την Πύλο, οπότε θα μπορούσαν ευκολότερα να κηρύξουν τον πόλεμο στους Αθηναίους.

Οι Βοιωτοί και οι Κορίνθιοι πρέσβεις που πήραν εντολή από τον Ξενάρη, τον Kλεόβουλο και τους άλλους Λακεδαιμόνιους φίλους τους να μεταδώσουν αυτό το μήνυμα, ξεκίνησαν για την πατρίδα τους, Δύο Αργείοι, που είχαν μεγάλα αξιώματα, τους περίμεναν στον δρόμο τους, συναντήθηκαν και τους μίλησαν, ελπίζοντας να τους πείσουν να γίνουν και οι Βοιωτόί σύμμαχοι του Άργους, όπως είχαν γίνει οι Κορίνθιοι, οι Ηλείοι και οι Μαντινείς. Θεωρούσαν ότι, αν πραγματοποιόταν το σχέδιο τους, τότε θα είχαν την ευχέρεια, ενεργώντας από κοινού, να κάνουν και πόλεμο και ειρήνη, αν ήθελαν, με τους Λακεδαιμόνιους και μ' οποιονδήποτε άλλο, αν ήταν ανάγκη. Η πρόταση άρεσε στους Βοιωτούς πρέσβεις, γιατί έτυχε να συμπίπτει με τα όσα οι Λακεδαιμόνιοι φίλοι τους τούς είχαν επιφορτίσει να πουν. Όταν οι δύο Αργείοι κατάλαβαν ότι οι Βοιωτοί ήσαν ευνοϊκοί, έφυγαν λέγοντας ότι θα στείλουν πρέσβεις στη Βοιωτία. Οι Βοιωτοί έφτασαν στην πατρίδα τους και πληροφόρησαν τους Βοιωτάρχες για τις προτάσεις των Λακεδαιμονίων και των Αργείων. Οι Βοιωτάρχες ευχαριστήθηκαν πολύ κ' ήσαν εξαιρετικά πρόθυμοι να δεχτούν τις προτάσεις, γιατί ήταν ευτχής σύμπτωση οι φίλοι τους οι Λακεδαιμόνιοι να τους ζητούν ακριβώς τα ίδια που τους ζητούσαν οι Αργείοι. Λίγο αργότερα έφτασαν πρέσβεις του Άργους με τις γνωστές προτάσεις. Οι Βοιωτάρχες τις δέχτηκαν και τους ξεπροβόδισαν, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα στείλουν πρεσβεία στο Άργος για να διαπραγματευτούν συμμαχία,

Στο μεταξύ, οι Βοιωτάρχες και οι πρέσβεις των Κορινθίων, των Μεγαριτών και των πολιτειών της Θράκης αποφάσισαν, πριν απ' όλα, ν' αναλάβουν με όρκους την υποχρέωση να βοηθούν η μια πολιτεία την άλλη, όταν θα υπάρχει ανάγκη και να κηρύσσουν πόλεμο ή να κάνουν ειρήνη μόνο από κοινού και μετά από αυτό οι Βοιωτοί και οι Μεγαρείς - που ακολουθούσαν κοινή πολιτική - θα έκαναν συμμαχία με το Άργος. Πριν γίνουν οι όρκοι, οι Βοιωτάρχες τα ανακοίνωσαν αυτά στις τέσσερις βουλές των Βοιωτών που έχουν την ανώτερη εξουσία, με την σύσταση να δεθούν με όρκους μ' όλες τις πολιτείες που θα δέχονταν να κάνουν μαζί τους αμοιβαίους όρκους. Αλλά οι Βοιωτικές βουλές δεν δέχτηκαν την πρόταση, από φόβο μην έρθουν σε αντίθεση προς τους Λακεδαιμόνιους αν συμμαχήσουν με τους Κορίνθιους που είχαν αποσπαστεί από την Σπάρτη. Οι Βοιωτάρχες δεν τους είχαν ανακοινώσει το μήνυμα των Λακεδαιμονίων ότι, δηλαδή, οι έφοροι Κλεόβουλος και Ξενάρης και οι φίλοι τους, τους συμβούλευαν να συμμαχήσουν πρώτα με το Άργος και την Κόρινθο και μετά να γίνουν σύμμαχοι των Λακεδαιμονίων. Οι Βοιωτάρχες είχαν την πεποίθηση ότι, και χωρίς να τους το έχουν ανακοίνωσε, οι βουλές δε θ' αποφάσιζαν άλλα από τα όσα οι ίδιοι είχαν αποφασίσει και προτείνει. Μετά από την αποτυχία αυτή οι πρέσβεις της Κορίνθου και των πολιτειών της Θράκης, έφυγαν άπρακτοι και οι Βοιωτάρχες, οι οποίοι - αν είχαν επιτύχει - έπρεπε να προσπαθήσουν να κάνουν συμμαχία με το Άργος, δεν έκαναν πια στις βουλές καμιά πρόταση σχετικά με το Άργος, ούτε έστειλαν πρέσβεις στο Άργος, καθώς είχαν υποσχεθεί. Έτσι όλο το ζήτημα παραμελήθηκε κι αναβλήθηκε.

Τον χειμώνα οι Ολύνθιοι κυρίεψαν με έφοδο τη Μηκύβερνα, την οποία φρουρούσαν οι Αθηναίοι. Μετά απ' αυτό, και καθώς οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι εξακολουθούσαν τις διαπραγματεύσεις για τα όσα δεν είχαν ακόμη αποδώσει, επειδή οι Λακεδαιμόνιοι ήλπιζαν ότι, αν το Πάνακτο αποδοθεί από τους Βοιωτούς στους Αθηναίους, τότε και αυτοί θα έπερναν πίσω την Πύλο, έστειλαν πρεσβεία στους Βοιωτούς και τους παρακάλεσαν να τους παραδώσουν το Πάνακτο και τους Αθηναίους αιχμάλωτους που είχαν, ώστε να τ' ανταλλάξουν με την Πύλο. Αλλά οι Βοιωτοί είπαν ότι δε θα τ' αποδώσουν, αν οι Λακεδαιμόνιοι δεν κάνουν μαζί τους ιδιαίτερη συμμαχία όμοια μ' εκείνηνπου είχαν κάνει με τους Αθηναίους. Οι Λακεδαιμόνιοι ήξερα ότι έτσι θα παραβαίναν την υποχρέωσή τους προς τους Αθηναίους, αφοέ είχε συμφωνηθεί ότι θα έκαναν από κοινού συμμαχίες ή πόλεμο, αλλά ήθελα να πάρουν το Πάνακτο για να το ανταλλάξουν με την Πύλο. Ταυτόχρονα, επειδή όσοι ήθελα να καταγγελθεί η ειρήνη, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να γίνει συμμαχία με τους Βοιωτούς, οι Λακεδαιμόνιοι έκαναν τελικά, συμμαχία μαζί τους στο τέλος του χειμώνα ή στην αρχή της άνοιξης. Οι Βοιωτοί άρχισαν, αμέσως, να κατεδαφίζουν το Πάνακτο.