echo $parameters['introduction'] ?>
(George's Site)
Σπήλαιο Καλαμάκια Αερόπολης |
Συντάχθηκε απο τον/την Administrator |
Τρίτη, 21 Οκτώβριος 2008 16:49 |
"Η μεγάλη σπηλιά στα Καλαμάκια" αποτελεί το μεγαλύτερο και μέχρι σήμερα καλύτερα μελετημένο σπήλαιο, από εκείνα που ερευνήθηκαν στη θέση "στα Καλαμάκια", στην απόκρημνη δυτική ακτή της Μάνης. Τα σπήλαια αυτά δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του Πλειόκαινου ή τις αρχές του Πλειστόκαινου και ήταν χερσαία ή υποθαλάσσια κατά τις παγετώδεις και μεταπαγετώδεις περιόδους του Πλειστόκαινου αντίστοιχα. Κατοικήθηκαν επομένως στις φάσεις εκείνες της Παλαιολιθικής εποχής που η θαλάσσια στάθμη επέτρεπε στον άνθρωπο την πρόσβαση σε αυτά και τη χρήση τους ως καταφύγια. Η ιστορία όμως της κατοίκησης των σπηλαίων αυτών δεν μπορεί να μελετηθεί και να αποκατασταθεί πλήρως, μια και η θάλασσα, κατά την ανοδική της πορεία, συμπαρέσυρε κάθε ίχνος προηγούμενης ανθρωπογενούς επέμβασης στο σπηλαιοπεριβάλλον.
"Η μεγάλη σπηλιά στα Καλαμάκια" διατηρεί ολόκληρη σχεδόν την επίχωση της (ανθρωπογενή και ιζηματογενή), πάχους περίπου 7 μέτρων, και αποτελεί μοναδική περίπτωση για την ενδεικτική μελέτη της γεωλογικής πορείας και της χρήσης των σπηλαίων της δυτικής Μάνης. Τα αρχαιολογικά κατάλοιπα, πάχους περίπου 4 μέτρων, ανάγουν την πρώτη κατοίκηση του σπηλαίου αμέσως μετά την υποχώρηση της θάλασσας, 75.000-80.000 χρόνια πριν, από ανθρώπους του τύπου Νεάντερταλ, και πιστοποιούν τη χρήση του μέχρι 40.000 χρόνια περίπου πριν από σήμερα, δηλαδή κατά τη διάρκεια της Μέσης Παλαιολιθικής. Ευρήματα της ίδιας περιόδου ήρθαν στο φως και στα σπήλαια που ερευνήθηκαν στη θέση Λακωνίς Γυθείου, στην ανατολική Μάνη. Το σπήλαιο στα Καλαμάκια δεν κατοικήθηκε μετά το 40.000 πριν από σήμερα, γιατί ένας σωρός από πέτρες σφράγισε την είσοδό του. Το σπήλαιο αποκαλύφθηκε κατά τον Ολόκαινο, όταν η θάλασσα ανυψώθηκε στη σημερινή της στάθμη, οπότε τα κύματα διέρρηξαν το λιθοσωρό. Κατά τη Μέση Παλαιολιθική το σπήλαιο βρισκόταν πολλές δεκάδες μέτρα από τη σημερινή ακτογραμμή του όρμου του Οίτυλου, όπου σχηματιζόταν μια παράκτια κοιλάδα. Η συστηματική ανασκαφική έρευνα του σπηλαίου απέδωσε διαδοχικές φάσεις κατοίκησης, οι οποίες περιλαμβάνουν: Στην εργαλειοτεχνία του σπηλαίου ανήκουν πολλές ράσπες και αιχμές, ενώ σπανιότερα είναι τα οδοντωτά εργαλεία και οι εσοχές. Στην πλειοψηφία τους πρόκειται για τέχνεργα μικρών διαστάσεων, τυπικών της Μουστέριας λιθοτεχνίας (Mousterien), ενώ η τεχνική Λεβαλλουά ( Levallois) αντιπροσωπεύεται σε μικρότερο ποσοστό. Η χωροκατανομή των λίθινων τέχνεργων (φολίδων, εργαλείων και υποπροϊόντων) πιστοποιούν ότι τα πρώτα στάδια επεξεργασίας της πρώτης ύλης πραγματοποιούνταν έξω από το σπήλαιο, ενώ στο εσωτερικό μεταφέρονταν είτε τα μορφοποιημένα εργαλεία είτε οι φολίδες για το τελευταίο στάδιο της επεξεργασίας.
|
LAST_UPDATED2 |