Εντυπωσιακά είναι τα νέα ευρήματα, που βρέθηκαν στο χώρο του αρχαϊκού ναού, που αποκαλύπτεται τα τελευταία χρόνια στους πρόποδες του Παναχαϊκού όρους. Πρόκειται για αρχαϊκά γλυπτά (κεφαλές με κράνη, κορμοί, ανθρώπινα άκρα, σκέλη αλόγων), τα οποία κοσμούσαν το δυτικό αέτωμα του ναού.
Τα ευρήματα πιστοποιούν ότι το αέτωμα απεικόνιζε γιγαντομαχία, σύμφωνα με τον αρχαιολόγο της ΣΤ’ ΕΚΠΑ, Ανδρέα Βόρδο, που ανάσκαψε την περιοχή. Στα ευρήματα, που σώζονται σε πολύ καλή κατάσταση,  περιλαμβάνεται κορμός της θεάς Αθηνάς, που φέρει χειριδωτό χιτώνα, ιμάτιο και μακρά αιγίδα. Σύμφωνα με την πρώτη εκτίμηση του ανασκαφέα, είναι όλα αρχαϊκά και χρονολογούνται μεταξύ του 530-510 π.Χ.
Ο ναός, στον οποίο ανήκουν τα πρόσφατα ευρήματα, οικοδομήθηκε στη θέση Τραπεζά, σε ένα πλάτωμα, σε περίοπτη θέση με θέα στο Αίγιο, στις απέναντι ακτές της Φωκίδας και με πλήρη εποπτεία στη χώρα της αρχαίας πόλης. Η ανασκαφή στο εσωτερικό του ναού κατά το 2007, έφερε στο φως το δάπεδό του, σωζόμενο σε εξαιρετικά καλή κατάσταση, λείψανα της εσωτερικής του κιονοστοιχίας, ενώ απέδωσε πλήθος κινητών ευρημάτων μεταξύ των οποίων όλα τα στοιχεία της αρχαϊκής στέγης με άριστη διατήρηση του χρωματικού διάκοσμου.  Η θέση Τραπεζά βρίσκεται σε απόσταση 8 χλμ. νοτιοδυτικά του Αιγίου, αποτελεί οροπέδιο με μέγιστο υψόμετρο τα 448 μ. στους πρόποδες του Παναχαϊκού και έχει ταυτιστεί από πολλούς μελετητές ως η θέση της αχαϊκής πόλης των  Ρυπών.

Στα ίχνη του τεράστιου, όπως φαίνεται, Ιπποδρόμου της Αρχαίας Ολυμπίας, κάτω από το έδαφος, βρίσκονται Γερμανοί γεωλόγοι και ειδικοί ύστερα από 134 χρόνια ανασκαφών.
Το μεγαλύτερο αθλητικό έργο της Αρχαίας Ολυμπίας, ο Ιππόδρομος, που θεωρείτο χαμένος, δεν παρασύρθηκε από τον Αλφειό, όπως πίστευαν. Εντοπίστηκε στη διάρκεια γεωφυσικών και γεωμαγνητικών ερευνών που πραγματοποιήθηκαν σε μια έκταση 10,5 εκταρίων για πρώτη φορά από Γερμανούς επιστήμονες σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων της Αρχαίας Ολυμπίας. Από αυτή την έκταση, τριάμισι εκτάρια γης μέσα σε έναν μήνα χτενίστηκαν κυριολεκτικά από δέκα σπουδαστές της Αρχαιολογίας ενώ παλιά θα χρειάζονταν εκατοντάδες εργάτες. Βρίσκεται θαμμένος μέσα σε επιχώσεις σε μέγιστο βάθος 4,5 μ. νοτιοανατολικά του Σταδίου προς την Ολυμπιακή Ακαδημία. Υπολογίζεται ότι ο Ιππόδρομος έχει μήκος ενός χιλιομέτρου, πλάτος 64 μέτρων και το μόνο που λείπει είναι η ανασκαφική επιβεβαίωση του ευρήματος με το άνοιγμα τομών στα σημεία όπου οι Άρμιν Γκρούμπερτ του Πανεπιστημίου του Μάιντς και Κρίστιαν Χούμπνερ του Πανεπιστημίου του Φράιμπουργκ κατέγραφαν με γεω-ραντάρ και συσκευές μαγνητομετρήσεων (σκάνερς) σχηματισμούς παράλληλων μακρών ευθειών και καμπύλες. Μερικές «ανωμαλίες του υπεδάφους», όπως τις χαρακτηρίζει ο Γερμανός αρχαιολόγος Ράινχαρντ Ζενφ, «που δεν αποδίδονται στη φύση».
Η έφορος Αρχαιοτήτων Ολυμπίας Γεία Χατζή διατηρεί τις τυπικές επιστημονικές επιφυλάξεις: «Χωρίς την ανασκαφική επιβεβαίωση δεν μπορούμε να πούμε ακόμη ότι βρέθηκε ο Ιππόδρομος της Αρχαίας Ολυμπίας. Υπάρχουν όμως κάποιες σοβαρές πρώτες ενδείξεις».
Η γερμανική επιστημονική ομάδα έχει ζητήσει έγκριση από το υπουργείο Πολιτισμού για να πραγματοποιήσει μερικές πραγματικές ανασκαφικές τομές τον ερχόμενο Απρίλιο.

Ένα αγροτικό σπίτι, ηλικίας 6.000 ετών, με όλο τον οικιακό εξοπλισμό του σε άριστη κατάσταση στη θέση όπου τον άφησαν οι ένοικοι λίγο προτού καταστραφεί από τη φωτιά, ήρθε στο φως στη Σωσάνδρα της Αριδαίας, κοντά στην Πέλλα της Δυτικής Μακεδονίας, προσφέροντας πολύτιμες και μοναδικές πληροφορίες για την αρχιτεκτονική και την οργάνωση ενός σπιτιού στο τέλος της νεολιθικής εποχής.
Αφορμή για την ανακάλυψη των οικοδομικών λειψάνων ήταν ένα έργο υποδομής, η διάνοιξη της αύλακας του κεντρικού αγωγού μεταφοράς νερού από τη Σωσάνδρα στην Αριδαία. Η ανασκαφή άρχισε τον Μάρτιο και σύντομα αποκαλύφθηκε ένα σχεδόν πλήρες πλέγμα από πασσαλότρυπες που έδωσαν τη μορφή, τη διαρρύθμιση και την οργάνωση της οικοδομής. Είναι ένα ορθογώνιο, πασσαλόπηκτο κτίριο, επιφάνειας 58 τ.μ., με σκελετό από πασσάλους και τοίχους από πλέγμα κλαδιών και καλαμιών που είχαν επαλειφθεί με πηλό. Έχει τριμερή διάρθρωση, με δύο φούρνους ανάμεσα στους οποίους υπάρχει χώρος συγκέντρωσης και επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων, είσοδο προς τον Νότο και δάπεδα καλυμμένα με ψαθιά. Οι μυλόπετρες, οι τριπτήρες και οι αποθηκευτικοί λάκκοι που βρέθηκαν μαζί με το πλήθος των πήλινων αγγείων και λίθινων εργαλείων υποδηλώνουν εμμέσως την καλλιέργεια και επεξεργασία των σιτηρών στο τέλος της νεολιθικής εποχής. Το σπάνιο είναι ότι τα ευρήματα έμειναν ανέπαφα μέχρι σήμερα όπως τα άφησαν οι μακρινοί τους ένοικοι.

Πηγή: Τα Νέα

Αυτές τις ημέρες στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης τελειώνει η συντήρηση της τεράστιας τοιχογραφίας, που βρισκόταν στον τρίτο όροφο της Ξεστής 3. Αυτό μαρτυρούν οι διαστάσεις της, μας λέει ο διευθυντής των ανασκαφών των Ακρωτηρίου Χρίστος Ντούμας. «Κάλυπτε τον τοίχο μιας αίθουσας που πρέπει να είχε διαστάσεις τουλάχιστον 5,50 μ. x 3,30 μ.». Είναι η μεγαλύτερη τοιχογραφία (σπείρες είναι το επαναλαμβανόμενο θέμα της) με την οποία έχουν καταπιαστεί ως τώρα. Μοιρασμένη σε δύο τελάρα για να μπορούν να τη σηκώσουν είναι το καμάρι των παιδιών στο εργαστήρι του Ακρωτηρίου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτή. Καλάθια, δίχτυα, κατάλοιπα ψαριών, κομμάτια υφάσματος, ξύλα, κρόταλα είναι ορισμένα από τα τελευταία ευρήματα που έχουν πάρει θέση στο μικροσκόπιο, όπως κι όλα όσα βγήκαν στην ανασκαφή τα χρόνια του Μαρινάτου. Όλα επανεξετάζονται με νέα ματιά. Η πελαγίσια τσιπούρα που βρέθηκε ακέραιη να πλέει στην ελαφρόπετρα ανήκει στα καινούργια ευρήματα. Μας δίνει πληροφορίες για το πώς πάστωναν τα ψάρια και πώς τα ψάρευαν, ενώ οι σπόροι δίνουν πληροφορίες για τους κινδύνους που διέτρεχαν οι σοδειές του οικισμού. Στα δωμάτια που συγκεντρώνονται τα χάλκινα ευρήματα επίσης επικρατεί ενθουσιασμός, όπως και στα υπόλοιπα των εργαστηρίων όπου κυριαρχεί το νέο αίμα.
Η συντηρήτρια των χάλκινων ευρημάτων ανακάλυψε σε ένα αντικείμενο κάτι περίεργα κατάλοιπα που έμοιαζαν με ύφασμα. Το μικροσκόπιο και οι ειδικοί το επιβεβαίωσαν. Πράγματι ήταν ύφασμα. Έτσι τώρα κοιτάζουν εκ νέου όλα τα χάλκινα αντικείμενα, μήπως συναντήσουν κι άλλες εκπλήξεις. «Η σκουριά του χαλκού δεν επέτρεψε την αποσύνθεση του οργανικού υλικού. Κάνουμε λοιπόν με το Κέντρο Μελέτης Αρχαίου Υφάσματος μια ολόκληρη προσπάθεια να σώσουμε ό,τι μπορούμε. Πρόκειται για μια τεράστια ανακάλυψη που δεν την υπολογίζαμε». Όπως μια ποικιλία ψαριών που βρήκαν σε μεγάλο βάθος. Μερικά από αυτά διατηρήθηκαν πολύ καλά. «Μάθαμε πώς έφτιαχναν τα παστά ενώ από το είδος των ψαριών η ειδική ιχθυολόγος μας μελέτησε και τους τρόπους ψαρέματος. Με την οργάνωση αυτού του είδους των εργαστηρίων καταφέραμε να προσεγγίζουμε πτυχές του βίου και της καθημερινότητάς τους που δεν τις υποψιαζόμασταν».
Μικρολεπτομέρειες έδωσαν και πληροφορίες που ανατρέπουν τα μέχρι τώρα δεδομένα. Για παράδειγμα, αναλύοντας τα κάρβουνα από μια φάση που είναι στο τέλος της πρώιμης εποχής του Χαλκού - αρχές της μέσης (γύρω στο 2000 π.Χ.) η βοτανολόγος βρήκε ότι είχαμε ξύλα που δεν προέρχονται από τη χλωρίδα του νησιού. Ήταν κέδροι του Λιβάνου. Συγκλονιστικό χαρακτηρίζει ο Χρ. Ντούμας το καρβουνάκι από ξύλο ροδιάς. «Από τις μέχρι τώρα μαρτυρίες, πιστεύαμε πως το ρόδι ήρθε στη Μεσόγειο τον 14ο αι. π.Χ. Το γνωρίζαμε κυρίως από την κρητομυκηναϊκή τέχνη, όπου εικονίζεται σε διάφορα έργα, όπως ότι την ίδια εποχή ήταν γνωστό και στην Αίγυπτο. Το ρόδι είναι ιθαγενές στην περιοχή νότια της Κασπίας, στη Βόρεια Περσία και από κει διαδόθηκε. Ίσως, ήρθε μέσω Παλαιστίνης. Όμως στο Ακρωτήρι το βρίσκουμε στο 2000 π.Χ.!».
Τα εργαστήρια της συντήρησης καλύπτουν όλες τις ειδικότητες και σφύζουν από ζωή. Εν αντιθέσει με τους χώρους του πολύπαθου στεγάστρου, όπου επικρατεί ησυχία…

Πηγή: Καθημερινή